مرقد و زیارتگاه امامزاده بیبی حکیمه خاتون(س) دختر تشریفات مشهد بلافصل امام هفتم موسیبنکاظم(ع) در ۸۱ کیلومتری و جنوب گچساران در ضلع شرقی روستای بیبی حکیمه از توابع و روستاهای این شهرستان، حد فاصل بندر گناوه به راس گچساران (دوگنبدان) فی مابین تنگهای والا و وقت گیر قرار گرفته میباشد.
این مرقد مقدس در فضایی به طور تقریب دایرهای صورت قرار گرفته میباشد که اساسا فضایی گشوده و طبیعی بوده که در عمق کوهستانی صعب العبور و اختصاصی ساخته شده است به سیرتکاملای که سقف آن به صورت ناهمواری سنگتراشی گردیده و دیوارههای آن با سیمان زبرهکاری گردیدهاست.
آرامگاه بیبی حکیمه (س) دقیقا در نقطه مرکزی و میانه دایره قرار نگرفته و بیشتر به سمت شمال رفته میباشد که در کنار این آرامگاه، قبر دیگری وجود دارااست که بر پایه ی احادیث دارای اعتبار این محل به گلگل خاتون کنیز با نجابت و با مسئولیت بیبی حکیمه (س) میباشد.
ارتفاع طول آرامگاه بیبی حکیمه (س) از کف تا سقف بیشتراز ۱۰ متر و مساحت فضای بقاع افزون بر ۴۲۰ متر مربع بوده و از کف بقاع تا کف ساختمان مهم که به در ورودی بقاع منتهی می گردد دارنده ۱۲ پله منتهی به ورودی راهرو و فی مابین دو رده مردانه و زنانه میباشد.
در اطراف آرامگاه بیبی حکیمه (س) درب کوچکی به اسم«بابالمراد» وجود داراست که به احادیث مختلف ورودی غاری بوده که بیبی حکیمه (س) به هم پا کنیز خویش در آن امان گرفته و از دست معاندان مخفی گردیده بودند.
مرقد مطهر بیبی حکیمه (س) دختر بلافصل امام موسی کاظم(ع) یکیاز پرآوازهترین و امامزادههای استانهای جنوبی بوده که همگی ساله پذیرای زائران بسیار متعددی از استانهای جنوبی و کشورهای حوزه خلیج عجم و شیعهنشین به عنوان مثال کویت، بحرین، امارات، قطر و دیگر کشورهای عربی به عنوان مثال لبنان، عراق، ایالات متحده عربی و سوریه میباشد.
در مسئله عزیمت این امامزاده به جمهوری اسلامی ایران روایاتی زیادی نقل گردیده است به عنوان مثال اینکه نزدیک به یکسال بعداز مهاجرت حضرت معصومه (س) به کشورایران ، گروهی از خانواده وی به سرپرستی احمد بن موسی (ع) به قصد زیارت امام رضا (ع) (از رویکرد ارجان به شیراز ) به سمت جمهوری اسلامی ایران تکان مینمایند به عنوان مثال کسانی که دراین مهاجرت حضور داشتند میقدرت به « حسین موسی » و « محمد بن موسی » و « حکیمه » که هر سه از فرزندان امام هفتم بودند اشاره نمود که با عبور از شهر باستین وارد شهر متروکه میشان که تنگهای پهناور و امن داشته می گردند و آن گاه در جای کنونی سکنی میگزینند.