با حضور اسلام درین عصر، که منجر تغییر تشریفات مشهد تحول و تحولات وسیعی در تمدن و معاش ایرانیان گردیده بود، نگاه واقع گرای اسلام به بشر مضمون جدیدی از یادگرفتن و آموختن را به وجود آورد که با یادگرفتن در زمان قبل از اسلام تفاوتهای عمده ای داشت. در‌این زمان مقصود از فراگیری استحصال معارف شرعی و معنوی بود. برخلاف عصر های پیشین که یاددادن در پرتو تجربیات و تمرین عملی شکل می گرفت، درین بعد از ظهر فراگیری به طور یاددادن و دیدگاه ها اجرا می شد.
به‌تدریج و با پیدایش زمینه های دیگر اعم از مباحث علمی و فنی، نیاز به تولید مرکز ها آموزشی جدا از مسجد شم شد. اولی مرکز ها جدا ، مدرسه ها بودند که به خواسته پیشرفت معارف فقهی در به قرن ها دوم و سوم هجری تأسیس شدند. معماری مدرسه ها تاریخی سلجوقی همچون الگوی مساجد و کاروان سراهای آن، عبارت بود از یک تراس داخلی که بر وجهه باطن گرای سازه تاکید کرده و توسط حجره هایی با پوشش قوس دار اشراف می شدند.
الگوی چهار ایوانی این مدرسه های شخصیت عملکردی سازه را با نام‌و‌نشان وحدت گرا و هماهنگ آن لینک زده و از این نحوه سازش روح اسلامی در کالبد معماری سنتی کشور ایران را به اکران می گذاشتند. نقطع ی عطف مکتب سازی در کشور‌ایران در‌این فرصت به کوشش خواجه نظام الملک بوده میباشد.
امامزاده سید اسحاق